Forum Książki

[Córka Lavransa]

Miałam ostatnio okazję zapoznać się ze zbiorem "Opowiem ci o zbrodni".

http://lubimyczytac.pl/ks...em-ci-o-zbrodni

O ile niektórzy autorzy zniechęcili mnie do siebie trwale, o tyle interesującym wydał mi się Wojciech Chmielarz. Postanowiłam zatem przyjrzeć się jego twórczości.
Wiem, że znany jest z cyklu o komisarzu Mortce, ale wzięłam się za cykl gliwicki, bo to bliskie mi rejony.

"Wampir" mnie nie rozczarował. To klasyczny kryminał z trupem i śledztwem, ciekawym twistem i rozwiązaniem, którego się nie domyśliłam - choć, co ważne, dano mi szansę się domyślić. Obecnie czytam tom drugi, "Zombie", i trzyma poziom.

Zaczęłam cykl wczoraj, kończę dziś, nie czuję obrzydzenia - jestem zadowolona. A wy? Znacie powieści Wojciecha Chmielarza?

[Procella]

Znam i uważam za jedną z ciekawszych postaci naszego kryminału. Właśnie dostaam powiadomienie z biblio, że mam do odbioru jego "Żmijowisko", jutro idę

[Córka Lavransa]

Twoja rekomendacja, Procka, to najlepsza rekomendacja.
Ja na chwilę odpocznę, a potem biorę się za cykl o Mortce.

[Raziel]

"Zombie" leży i czeka na lepsze czasy. Może nawet w tym roku sprawdzę.

[Córka Lavransa]

Dobre jest, nie rozczarowałam się. Skończę tego Żulczyka, ten Płatek, i jeszcze kilka innych rzeczy, które czekają w kolejce i wezmę się za Mortkę.

[Bruixa]

Napoczęłam oba cykle: przeczytałam "Zombie" i "Cienie".
Czytało się dobrze, styl nie raził, realia nieźle oddane. Jeśli mogę się czegoś przyczepić, to tego, że starania o uatrakcyjnienia fabuły, podkręcenie akcji trochę się odbijają na wiarygodności. Nazbyt to widowiskowe i zakręcone, żeby było prawdziwe. No, i nie mogę powiedzieć, że te historie zapadły mi w pamięć - po kilku miesiącach zostały w niej tylko jakieś przebłyski treści.

[Córka Lavransa]

Bru - w punkt. Bonda była żenująca, potraktowała historię tak stereotypowo i tandetnie, że ze strachem podchodziłam do reszty opowiadań.
Nie ujęła mnie też Puzyńska, też moim zdaniem pojechała po utartych tematach.

[Raziel]

Cośtam sobie popisałem o "Zombie", więc wkleję.

Wojciech Chmielarz być może nie jest nazwiskiem tak popularnym jak Remigiusz Mróz, ale od dłuższego czasu też wydaje mi się być pierwszą ligą - przynajmniej pod kątem sprzedaży - kryminałów w Polsce. Może nie siedzi w czubie peletonu, ale nie można go uznać za jakiegoś anonimka. Gdy wpadła mi w ręce jego powieść uznałem, że nie zaszkodzi spróbować, w końcu kryminałów czytam mało, a pisarz cieszy się pewną estymą.

Jakie to było cholernie głupie.

Ale przyjemne.

Ale cholernie głupie.

"Zombie" to kontynuacja, jednak z gatunków tych, w których można się spokojnie połapać bez znajomości poprzedniczki. Po niej - tak wynika z fabuły - rzecz dziedziczy dwójkę głównych bohaterów. Jeden to Adam Górnik, który mając lat piętnaście działając pod wpływem słusznego gniewu dopuścił się zabójstwa, po czym został prokuratorem. Drugi z nich to Dawid Wolski, nieudacznik i detektyw, właśnie w tej kolejności. Panowie to mendy, w których z rzadka, naprawdę z rzadka przebijają się dobre cechy.

I w sumie pasują do tego świata, bo Śląsk (tutaj autor dostaje ode mnie plusa, ładnie oddał tę brzydszą perspektywę aglomeracji śląskiej, w której sobie aktualnie pomieszkuję) widziany oczyma Chmielarza składa się z głównie z patoli wszelakiej. Dosyć powiedzieć, że najpozytywniejsza postać to Marta, nieletnia była prostytutka i to nie z tych, które głód przymusił do nierządu, a chęć posiadania fajnych ciuchów.

Książka napisana jest dosyć dosadnym językiem - co po prostu pasuje, muszę przyznać, że "Zombie" stylistycznie zasługuje na pozytywną ocenę - a chwilami wydarzenia są jeszcze groteskowo zbrutalizowane czy w inny sposób oszpecone, wręcz do poczucia zażenowania. Tryskająca krew jest spoko, ale nasienie niekoniecznie.

Gdyby ta forma służyła dobrej fabule, to rekomendowałbym powieść. Nie służy. Historia rozpoczyna się od odnalezienia zwłok zmaltretowanej dziewczynki tam, gdzie Górnik pochował swoją ofiarę i jednocześnie swojego oprawcę. Szybko oczywiście okazuje się, że martwi niekoniecznie są tak martwi, a całość zaczyna obfitować w zwroty akcji, co jeden to głupszy od poprzedniego. Chwilami szyderczy uśmiech wykrzywiał mi ryj paskudny jak sumienia głównych bohaterów, a finałowa konfrontacja i rozwiązanie całej intrygi zmusiło mnie do parsknięcia. Zło złem, pozory pozorami, zaskoczenie zaskoczeniem, ale to było tak głupie, że graficznie jedynie mógłbym to oddać czymś w rodzaju "XDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD".

Gorzej, że czyta się tę totalną bzdurę bardzo dobrze. Strony same się przewracają, a pomimo kolejnych debilizmów czytelnika ciekawi, co będzie dalej. Nawet jeżeli to ciekawość zbudowana na zasadzie "Nie no, serio? On to naprawdę napisał?".

Czy polecam? Nie. Czy sięgnę po kolejną książkę Chmielarza? Nie. Czy bawiłem się dobrze? Przyznaję to z pewnym wstydem, ale tak.