Forum Książki

[Vesper]

Urodziła się w Londynie 29 września 1810 r. jako Elizabeth Stevenson. Jej ojciec był pastorem kościoła unitariańskiego. W 1832 r. poślubiła Williama Gaskella, pastora kaplicy unitariańskiej na Cross Street w Manchesterze. Kręgi, w jakich obracali się Gaskellowie, obejmowały wielkich pisarzy, innowierców i reformatorów społecznych, takich jak William i Mary Howitt. Odwiedzali ich Charles Dickens, John Ruskin, Harriet Beecher Stowe i amerykański pisarz Charles Eliot Norton. Elizabeth Gaskell przyjaźniła się również z Charlotte Brontë. Jako unitarianka wierzyła w edukację dla wszystkich, identyfikowała się z biednymi i pragnęła opisać trudy ich życia. Jej utwory są portretem życia różnych warstw społecznych. Pierwsza powieść "Mary Barton", została anonimowo opublikowana w 1848 roku, do najbardziej znanych należą: Cranford (1853), Północ i Południe (1854) oraz Żony i córki (1865). Gaskell ponadto napisała pierwszą biografię Charlotte Brontë.

Niedawno skończyłam czytać "Północ i Południe" to pierwsza powieść tej autorki, którą miałam przyjemność czytać. Przyznaję, że sięgnęłam po nią z nadzieją na coś w stylu Jane Austen i pod tym względem się zawiodłam. Weźmy ogólny zarys "Dumy i uprzedzenia", przenieśmy akcję do brudnego, przemysłowego, pełnego fabryk miasta i dodajmy do tego o wiele za dużo cytatów z Biblii (i cytatów w ogóle również), sprawmy że postacie nie są tak sympatyczne jak w powieściach Jane Austen a otrzymamy właśnie "Północ i Południe".
Wyszło mi chyba samo narzekanie a nie taki miałam zamiar. Jeżeli spojrzymy na powieść Elizabeth Gaskell nie przez pryzmat twórczości Jane Austen, ale jak na coś odrębnego i innego zobaczymy bardzo interesującą, wielowątkową historię z dobrze opisanymi, złożonymi psychologicznie postaciami (również tymi drugu i trzecioplanowymi). Mamy możliwość poznać opisywaną epokę, zobaczyć życie wszystkich klas społecznych bez zaglądania przez różowe okulary i unikania przykrych tematów. Podsumowując myślę, że w przyszłości sięgnę jeszcze po powieści Pani Elizabeth Gaskell. Tym bardziej, że gdy ostatnio przechodziłam koło księgarni ochoczo machały do mnie z wystawy "Żony i córki"...

A wszystkim miłośniczkom Jane Austen polecam bardzo gorąco ekranizację "Północy i Południa" zrobioną przez BBC w 2004 r. Jest równie dobra (o ile nie lepsza) jak pamiętna "Duma i uprzedzenie". No i Pan Thornton... Mhmmmmmm...

[Panna Jeż]

[Ravena]

Ja nadgryzłam sobie "Panie z Cranford" (właściwie jestem w połowie) i początek był bardzo zachęcający, potem z lekka powiało nudą, potem znów "złapałam" nastrój i czytało mi się przyjemnie. Faktycznie styl jest zbliżony do pióra Austen. Cranford to mała społeczność eleganckich zubożałych pań, które ściśle trzymają się zasad, tego, co wypada a co nie. W Cranford mężczyzna wygląda trochę nie na miejscu, przydać się może ewentualnie jako finansowy wspomożyciel, lub wyręczyciel w pracach fizycznych, generalnie jednak jest to świat kobiet, opisany przez Gaskell z dużą dozą humoru, nie pozbawionego ironii, ale niewątpliwie ciepłego, serdecznego. To szereg opowiastek z życia leciwych już pań epoki wiktoriańskiej, więc historia płynie sobie bardzo spokojnym, jednostajnym rytmem - choć osobliwości i humorystycznych zdarzeń w "Paniach z Cranford" nie brakuje! Gdy doczytam do końca, będę mogła coś szerzej powiedzieć, ale już teraz mi się właściwie podoba. Komizm sytuacyjny jest mniej subtelny niż u Austen, ale równie elegancki.

[Córka Lavransa]

Czytam obecnie "Żony i córki". Pisałam już, jak bardzo wciągnęła mnie fabuła (której praktycznie nie ma, akcja toczy się bardzo powoli, ale bardzo, bardzo mi to odpowiada). Czyta się jak marzenie.
Co mnie mocno zaskoczyło, to "współczesność" tej powieści. Jedna z bohaterek stwierdza ze sporą dozą autoironii, że jest "kangurem moralnym", autorka zwraca uwagę na "kobiecą stronę" jednego z bohaterów... Mam niemal uczucie, że ta książka została z dużą znajomością epoki napisana całkiem niedawno...
Od 300 stron zaliczam się do fanek pani Gaskell.

[Córka Lavransa]

Ruth

Tytułowa bohaterka, Ruth Hilton, to młoda dziewczyna, sierota, która zarabia na swe utrzymanie jako szwaczka. Kiedy traci posadę i dach nad głową, oczarowany jej urodą i skromnością dżentelmen, proponuje dziewczynie schronienie i pociechę. Szczęście nie trwa długo, zdruzgotana i zhańbiona Ruth otrzymuje jednak szansę na nowe życie pośród ludzi, którzy ofiarują jej miłość i szacunek. Kiedy Bellingham ponownie wkroczy w życie Ruth, dziewczyna zmuszona będzie dokonać niemożliwego wyboru pomiędzy akceptacją ze strony ogółu a osobistą dumą.
Elizabeth Gaskell (autorka tak znanych powieści jak Północ i południe czy Żony i córki) kreśli pełen współczucia portret "kobiety upadłej", śmiało przeciwstawiając go ówczesnym poglądom na temat tego, co grzeszne i nieprawe.
za: lubimyczytac.pl

"...chwila zaledwie, podług cyferblatu jej myśli..."

Nie przepadam za bohaterkami w stylu Ruth Hilton - bardzo szlachetne (nie aż tak jednak, aby nie upaść przy pierwszej nadarzającej się okazji) i wiecznie cierpiące ze smutnym uśmiechem na karminowych wargach. Rozumiem jednak, że właśnie tak ta bohaterka musiała zostać przedstawiona.
Elizabeth Gaskell były znane działania różnych organizacji na rzecz tzw. upadłych kobiet, pomagające im wyjść na prostą, poprzez np. podróż do Stanów Zjednoczonych. Koncepcja zamiany panny z dzieckiem w utuloną w żalu wdowę nie była jej wymysłem, ale częstą praktyką.
"Ruth" jest wyrazem jej poparcia dla takich działań; a żeby poparcie to spotkało się z właściwym odzewem, główna bohaterka musiała posiadać takie, a nie inne cechy charakteru. Nad upadłą, która swego upadku (a jeszcze, o zgrozo, upadku wielokrotnego!) bynajmniej nie żałuje, wiktoriańskie damy nie pochyliłyby się z pewnością.
Zważywszy zresztą na pełną hipokryzji moralność owych czasów, należy uznać wielką odwagę pani Gaskell przy stworzeniu tej powieści i przy ewidentnym w niej napiętnowaniu sprawcy upadku, pana Bellinghama.
Postać pana Bensona i jego siostry są wzorem do naśladowania - a zdarzenia w rodzinie państwa Bradshaw uczą, że nie należy pochopnie rzucać kamieniem.

Sama powieść jest - co typowe dla tej autorki - majstersztykiem słowa. Każde działanie, każda myśl, każde uczucie bohaterów jest opisane drobiazgowo, ale nie nudno. Akcja rozwija się powoli, ale budujące klimat wstawki opisujące codziennie życie bohaterów z nawiązką to rekompensują.

Tłumacz powieści spisał się na medal, czego dowodem urocza fraza zacytowana na początku tego wpisu. Czemuś takiemu nie potrafię się oprzeć.

[Córka Lavransa]

Odwiedziłam wczoraj empik i dostałam Tasakiem prosto między oczy:

Życie Charlotte Brontë

Nie kupiłam, bo cena była niebotyczna, ale chętkę mam...

[Aura]

Miałam podobnie jak Ravena przy czytaniu "Pań z Cranford" - spodobało mi się początkowo, potem trochę było nudno, a potem znów mi się podobało Ujęły mnie zwłaszcza niektóre sformułowania Autorki, tak bardzo w stylu Austen właśnie
Podobno jest serial na podstawie tej powieści, ale nie mogłam znaleźć w necie

Córko, ja właśnie wczoraj wypożyczyłam biografię Charlotte z biblioteki Wcześniej też rzuciła mi się w oczy w Empiku. Nie mogę się doczekać, kiedy się za nią zabiorę : )

[Córka Lavransa]

[Aura]

Też mnie to zdziwiło Ale czasami ta biblioteka reaguje szybko, pamiętam, że na początku tego roku na półce stała też "Historia krain i miejsc legendarnych" Eco, krótko po pojawieniu się w księgarniach.

[Mormolyke]

Na półce czeka (a przy okazji pięknie się prezentuje) Północ i Południe.

Cała seria Angielskiego Ogrodu jest cudowna, taka kwiatowa. : D
Mimo iż czytałam większą część z tych pozycji, to chętnie je zakupię, przeczytam jeszcze raz i odłożę na półkę, by każdego dnia cieszyły oczy. : )))

[elfrun]

Ale slicznosci! Zakochalam sie w tych wydaniach.

[pannakac]

Mam "Dumę i uprzedzenie" z tych wydań. I naprawdę, na żywo wyglądają JESZCZE lepiej. <3

[Córka Lavransa]

Ja mam "Panie z Cranford", wędrujące aktualnie po świecie. Rzeczywiście, ładne.

[Panna Jeż]

Po jakim świecie? U mnie w norze leżakuje
Wydanie piękne, aż szkoda oddawać!

[Córka Lavransa]

To sobie trzymaj. Przynajmniej wiem, że jest u życzliwej duszy i mu dobrze.