Forum Książki

[Córka Lavransa]

[Emoonia]

Mam za sobą dwie pierwsze części serii o Wallanderze - "Mordercę bez twarzy" i "Psy z Rygi", i prawdę mówiąc, nie jestem jakoś szczególnie zachwycona. Trochę się wcześniej naczytałam różnych śmiałych opinii, jakoby współczesne kryminały szwedzkie były marnymi popłuczynami po Mankellu. I wydaje mi się, że jedyna racja, jaka w tym jest, to fakt, że Mankell był pierwszy. Rozsławił u nas szwedzkie kryminały na długo przed Larssonem i polarssonowym boomem. Nie przeczę, że jego historie mają pewien smętny, melancholijny urok, sam Wallander zaś to postać dość pełnokrwista i realistyczna, jednakże sam styl pisarza nie oczarował mnie tak, jak na to liczyłam. Mimo że książki Mankella są raczej krótkie, to przedzierałam się przez nie dość mozolnie (szczególnie przez "Psy"), pod koniec wyczekując już ostatniej strony. Mankell pisze tak jakoś topornie, nierzadko zdarzały się całe strony, a czasem i kilka stron wypełnionych tylko następującymi po sobie mechanicznymi opisami wykonywanych przez bohaterów czynności - nieprzedzielone żadnym dialogiem, żadną refleksją, po prostu ubity zapis tego, co się działo, jak z kamery przemysłowej. Taki sposób narracji nie wzbudzał we mnie praktycznie żadnych emocji i po prostu mnie męczył.

Pewne rzeczy także wydały mi się dość naiwne, przede wszystkim całe to wielkie uczucie Wallandera do Baiby - i ja mam uwierzyć, że czterdziestoletni facet zakochuje się jak szczeniak w obcej kobiecie? Z wielu źródeł znam opinię, że "Psy z Rygi" to jego najsłabsza książka i na pewno na niej nie poprzestanę, bo Szwecję łykam tak czy inaczej bez popitki, ale nie wydaje mi się, żeby kolejna część mogła jakoś znacznie zmienić moją opinię o tym pisarzu. Nadal moim numerem jeden jest Håkan Nesser, a tuż za nim nieodżałowany Stieg Larsson.

Aha, i we wszystkich szwedzkich kryminałach, jakie dotąd czytałam, niezależnie od autora, musi pojawić się moment, w którym detektyw stwierdza, że coś w usłyszanej przed chwilą opowieści mu nie pasuje, ale nie może dojść co. I drąży ten temat przez kolejne kilkadziesiąt stron, a mnie powoli zaczyna szlag trafiać, bo zastanawiam się, czy też nie powinnam czegoś takiego wyczuć Słowo daję, podobny zabieg widziałam w każdej czytanej przeze mnie książce z tego gatunku.

[Córka Lavransa]

[Emoonia]

Bardzo możliwe, że to już kwestia sentymentu Ale akurat zarówno u Mankella, jak i Nessera wątki uczuciowe uważam za drugo- jeśli nie trzecioplanowe. Po prostu biorąc pod ocenę całokształt pracy obydwu tych autorów - styl, narrację, klimat, bohaterów - wolę Nessera. Przyjemniej mi się go czyta, mam także lepszy nastrój po przeczytaniu jego książki. Nie wiem, na ile powinnam ufać swojej czytelniczej intuicji, ale po zapoznaniu się z jego książkami mam przeczucie, że jest to dobry człowiek. Tak mi jakoś z tej lektury przebija O Mankellu na razie nie wiem nic, nie wyczuwam go jeszcze. Może "Biała lwica" coś tu zmieni

[Procella]

[Córka Lavransa]

[Emoonia]

[Raziel]

Jestem po "Niespokojnym człowieku". Książka ta kończy cykl o Wallanderze. Niektóre fragmenty to podsumowanie różnych epizodów w życia głównego bohatera, takich jak relacje z Moną, Baibą, widać jak potoczyły się losy paru znajomych. Przede wszystkim widać jednak Kurta już jako człowieka zdającego sobie sprawę ze swojej bardzo bliskiej już starości, a także dominującej w jego życiu samotności. Ta warstwa mi się podobała, włącznie z bardzo "zwyczajnym" zakończeniem.
Natomiast sprawa kryminalna tym razem bardzo mi nie pasowała. Wolę Wallandera rozwiązującego sprawy o nieco bardziej lokalnym charakterze niż tropiącego państwowe spiski. Sama intryga była przekombinowana i toczyła się nierównomiernie w negatywny sposób. Pierwsza połowa książki przypomina stare przygodówki point'n'click - niech Kurt biega w kółko po tych samych miejscach, bo przegapił piksel... ważny przedmiot znaczy się. No a później wejdźmy w wątek Szwecja a NATO i Związek Radziecki, szpiedzy, rządy Olofa Palmego i co tam jeszcze można wrzucić.
Z jednej strony książka trochę mnie zawiodła, a z drugiej strony szkoda, że ten bardzo lubiany przeze mnie cykl się skończył. Nic nie może jednak wiecznie trwać tralalala czy jakoś tak.

[Emoonia]

"Mężczyzna, który się uśmiechał" - naprawdę bardzo mi się podobała ta część. Jest w niej to, co zawsze przyciąga mnie do szwedzkich kryminałów, czyli chłodny, surowy klimat, samotność, noce w zimnych samochodach, niezliczone kubki kawy, nawet to zniechęcenie i frustracja przedłużającego się śledztwa. Muszę natomiast przyznać, że coraz bardziej wkurza mnie sam Wallander i jego niezrozumiałe czasem decyzje, które już wiele razy mogły go posłać do piachu. Miał facet sporo szczęścia, szczególnie w końcówce, choć, przyznam szczerze, Mankell trochę sobie tym razem pofantazjował Ale mimo wszystko duży plus, mocna siódemka i do następnej części przystąpię, jak tylko będę miała okazję.

[Dominek]

Czytałem kilka tomów przygód komisarza Wallandera i bardzo mi się spodobały... Choć każdy tom jest tak piekielnie smutny nawet, jeśli nie dzieje się nic nie wiadomo jak tragicznego. Nie mój klimat, ale klimat Autor zbudował go po mistrzowsku.

[castagna]

Mózg Kennedy'ego był moim pierwszym spotkaniem z tym autorem i zdaję sobie sprawę, że zaczęłam od specyficznej pozycji, nie jest to raczej kryminał, z których Mankell słynie, powieść dłuży się i stawia nam wiele pytań na które nie dostajemy żadnej odpowiedzi albo odpowiedź jest po prostu niezadowalająca, pomysł na fabułę w sumie mi się podobał, ale moim zdaniem nie był w pełni wykorzystany, a otwarte zakończenie nie uratowało książki

szansę pisarzowi zapewne jeszcze dam, nie przekreślam go całkowicie

[Żabka]

Dla mnie Mankell jest autorem książek o nucie smutnej i do przemyślenia. Jego historie bardzo wciągają i są na prawdę wysokiej jakości. Nie przeczytałam całej serii, bo uwielbiam mieć takich autorów do, których mogę zawsze wrócić.

[Deina Eldathiel]

Znajduję się w pewnej mniejszości - nie przepadam za Mankellem. Głównie dlatego, że nie cierpię Wallandera. Z podobnych powodów nie mogłam nigdy w pełni wciągnąć się w Nesbo - reaguję wysypką na Hole'a.

[Tifa Lockhart]

W 2012 roku napisałam w tym temacie, że z pewnością zapoznam się z kolejnymi książkami Mankella. Do drzwi puka już rok 2019, a ja nadal przeczytałam tylko "Psy z Rygi". Koniecznie muszę to nadrobić!

[Córka Lavransa]