Forum Książki

[Kamil]

[Uczeń Czarnoksiężnika]

W tych bezjakubowych zbiorach cenię Pilipiuka za pomysły, trzeba przyznać, że ma wyobraźnię bez żadnych ram czy ograniczeń. W większości przypadków spodobały mi się opowiedziane historie, tak jak kenaz wspominał, o doktorze Skórzewskim czy Robercie Stormie. Z drugiej mógłbym mieć czasem zastrzeżenia, że świetny pomysł nie został do końca rozwinięty i po dobrym wstępie i rozwinięciu nagle za 2 strony opowiadanie się kończy, tak nagle z jakimś wymyślonym na poczekaniu zakończeniem.

Ale wole te pogodne grafomaństwo Pilipiuka niż opowiadania, w których autorzy na siłę silą się na nowoczesność i powstaje tekst nie bardzo wiadomo o czym, napakowany wulgaryzmami, jakiś taki z którym ciężko się zidentyfikować czy dobrze przyswoić.

Dotychczasowe moje zetknięcia z Pilipiukiem skłaniają mnie ku przekonaniu, że z opowiadaniami autor radzi sobie lepiej niż z powieściami. Ale oczywiście czytałem tylko wybiórczo jego twórczość.

[Kamil]

[Kamil]

Przeczytałem kolejnego Pilipiuka: "Carska manierka".
Zbiór poświęcony głównie Robertowi Stormowi (taki uwspółcześniony Pan Samochodzik, ale młodszy i pojawiają się wątki fantastyczne i działa prywatnie). Dwa opowiadania ze Skórzewskim (m.in. jego wycieczka do Rosji tuż po rewolucji, świetne) i na koniec wizja innego świata (pustynna Polska i takie tam:)).
Całość czytało mi sie szybko i przyjemnie. W opowiadaniach o Stormie cały czas jest atmosfera tajemnicy, pojawia się wątek Domu Czterech Liści (było w "Sercu kamienia" w "Rzeźniku drzew" - jeden z lepszych tekstów z "Rzeźnika").

Podobało mi się, jak zawsze W tego typu opowiadaniach Pilipiuk sprawdza się najlepiej. Niestety Wędrowycza już sie czytać nie da (od dwóch tomów) a seria z Wampirami jest słaba (choć Wampir z MO lepszy od M3). Zbiory opowiadań wciąż trzymają poziom.

Tylko dałby już spokój z tymi żarcikami o normach ISO.... ile można?

Boli tylko fakt że cena tych zbiorów rośnie a liczba stron maleje...

[Tifa Lockhart]

Podarowałam bratu ''Carską manierkę'' pod choinkę, czytamy teraz na zmianę. Jestem dopiero po pierwszym opowiadaniu o albumie i na razie trudno mi stwierdzić czy dobra książka.
Ale fakt, smucą mnie ceny książek Pilipiuka w porównaniu do liczby stron.

[Córka Lavransa]

Mam za sobą "Oko jelenia. Droga do Nidaros". Przeczytałam w dwa dni i muszę przyznać, że nawet mnie wciągnęło. Co prawda

Spoiler:

do bladej furii doprowadziły mnie dyskusje na temat sweterków, kiedy dwie chałupy dalej torturują dziewczynę, ale takich już chyba mamy po prostu chłopów w naszych czasach.

Trochę dla mnie ta książka "odczarowała" Pilipiuka, który do tej pory kojarzył mi się wyłącznie z obleśnym Wędrowyczem.

[Kamil]

"Oko Jelenia". Pierwszy tom troche mnie przynudził, po kilku miesiącach w bibliotece rzucił mi sie w oczy drugi tom, wziąłem i się wciągnąłem. Nie jest to porywająca lektura, ale miło wspominam i z chęcią kupowałem kolejne.
Pierwotnie miało być 7 tomów, ale Pilipiuk stwierdził że nie ma sensu "pompować balonika" nadmiernie (czy jakoś tak ), a ja musze powiedzieć że jakby sie postarał to zrobiłby z tego fajne 5 tomów, bo jednak troche dłużyzn jest (np. w tomie numer 5).

Sporo absurdalnych pomysłów, które dla wielu są wadą a dla mnie zaletą.

Spoiler:

Kto by sie spodziewał helikopterów z Chińczykami w średniowiecznej Skandynawii?

[Córka Lavransa]

Podobało mi się całe "Oko". Jeśli opowiadania są lepsze, to sięgam po nie spokojnie.
A "Kuzynki" czytałeś?

[Raziel]

"Kuzynki" znacznie słabsze. O ile mnie pamięć nie myli, bo czytałem w podstawówce

[Córka Lavransa]

To zacznę od opowiadań. Choć nie wiem, kiedy, bo nagle mnie wzięło na "Sagę o Ludziach Lodu" .

[Aura]

"Kuzynki" mi się nie podobały, przede wszystkim główna bohaterka, Monika, jest tak wkurzająca, że szok. Typowa Mary Sue

Cenię Pilipiuka za jego rady dla początkujących pisarzy, ale nie podpasował mi jako autor.

[Kamil]

[Kamil]

Oko Jelenia - Sowie zwierciadło (7 tom)

Cała seria mi sie podobała (bywały gorsze i lepsze momenty, ale ogólnie czytało sie przyjemnie), więc nowy tom mnie ucieszył. Na początku jest całkiem dobrze, troche się dzieje, na plus XIX-wieczna Polska, ciekawe czasy i miejsca. Potem robi sie gorzej - po prostu dzieje się zbyt mało. Mniej więcej od połowy wieje nudą, ale na szczęście nie na tyle, żeby książkę rzucić.
Seria spokojnie mogła skończyć sie na szóstym tomie i siódmy nie jest potrzebny, ale jednak nie ma co narzekać, bo kilka wieczorów miło spędziłem.

No i nie mam pojęcia co to te tytułowe Sowie zwierciadło...

[Córka Lavransa]

[Tifa Lockhart]

Kilka dni skończyłam wreszcie "Zaginioną". Jest to czwarta, napisania po długiej przerwie część "Kuzynek". Niestety, ale było bardzo marnie. Męczyłam się z lekturą od lutego. Pewnie gdyby nie jazda nocnym autobusem do Krakowa i z powrotem, to nadal bym stała w miejscu.
Fabuła nie porywa. Wyspa, której nie widać na mapach, mogą dotrzeć tam tylko wybrani o czystym sercu. Brakuje mi księżniczki Moniki, za Pilipiuk zaserwował wiecznie marudzące Katarzynę i Stanisławę. I te normy ISO, to już zrobiło się naprawdę nudne... U Jakuba Wędrowycza też o tym często wspominał. W książce znajduje się też inne opowiadanie pt. "Czarne skrzypce". Również mi się nie podobało. Napisane jakby na siłę, bez polotu.