Forum Książki

[mała]

Sporo tego przeczytałam, historie są ciekawe, Wallander w porządku... tylko wszystko to takie przygnębiające. Ten klimat, te opisy - takie mroczne, smutne i złe.
Także ja Mankella sobie dawkuję, tak z jedną książkę na miesiąc wezmę, żeby się za bardzo nie zdepresić.

[czytelnik31]

Chociaż ostatni wpis na temat kryminałów Mankella był dość dawno chcę "reanimować" temat i dyskusję. Uważam, że warto, bo ta twórczość naprawdę ma bardzo indywidualny rys na tle kryminałów i sensacji, jaka nas otacza. Urok książek Mankella polega chyba na tym, że od pierwszej do ostatniej strony obracamy się w świecie bardzo realnym, niemal przyziemnym, bardzo nam bliskim, mimo, że chłód Szwecji obecny na co drugiej stronie książek jest mimo wszystko pewną "egzotyką" da nas, Polaków. Te powieści, pozbawione hollywoodzkiego plastiku i efekciarstwa już po kilku stronach dosłownie zasysają tym, że stoją bardzo blisko nas, zwykłych czytelników i zwykłych ludzi. Wallander jest naprawdę jednym z nas... Polecam zatem "O krok", "Piątą kobietę", "Fałszywy trop", "Mordercę bez twarzy" i "Zaporę" - najlepsze moim zdaniem książki z wallanderowskiego cyklu. Superebooki.

[Goldi_91]

[Bruixa]

[czytelnik31]

Tak, to prawda, przeszedłem najpierw skromną "amerykańską' szkołę kryminału. Skandynawowie są inni, bliżsi mi. A co, poza Mankellem, polecałabyś czytelnikowi, który chce poznawać dalej urodę skandynawskiego kryminału? Co polecalibyście, ale tak szczególnie i z sercem?

[Goldi_91]

No to chyba klasyczną trylogię szwedzkiego kryminału . "Millenium" Larsona Stiega. To powinien czytać każdy fan skandynawskich kryminałów. A ! I nie zniechęć się wstępem pierwszej części !

[Bruixa]

[czytelnik31]

Dziękuję - będę penetrował twórczość skandynawskich "kryminalistów" jak się da. Tradycyjnie i cyfrowo... Pozdrawiam.

[Raziel]

Jestem za "Zaporą", moim pierwszym kontaktem z twórczością Szweda. Jak już wspominało pół internetu - chłód. Wręcz przytłaczający. Może nie jest to powieść obyczajowa, ale... Dla mnie największy plus książki. Sama intryga zaczyna się bardzo ciekawie, pojawia się także kilka dobrych rozwiązań (nie intrygi, żeby nie było), ale średnio lubię różne "komputerowe" motywy w literaturze, więc podejrzewam, że inne książki Mankella podejdą mi jeszcze bardziej.
P.S. Co za tłuk, będący informatykiem, daje sobie hasło : "Ciasteczko". Tak, na komputerze, na którym pracuje.

[MiSz]

[Raziel]

To w takim razie dopisuję niezwłocznie do sprawdzenia

[Córka Lavransa]

Ja również. Nie umiem niestety upolować nic polecanej już tutaj Yrsy Sigurdardóttir. Żałuję, bo w kilku miejscach spotkałam się z pozytywnymi opiniami na jej temat.

Co do Mankella, od lat już usiłuję zdobyć "Psy z Rygi" i zawsze wymykają mi się z rąk.

[Raziel]

"Psy z Rygi" niestety mi nie podeszły, Wallander jakiś taki bez tego, za co go polubiłem w "Zaporze". Mimo wszystko miło, że nie był w żadnym komandosem i częściej to on był w złym stanie niż jego adwersarze.
"Mężczyzna, który się uśmiechał" podobał mi się zdecydowanie bardziej, bardzo sympatycznie wykorzystany motyw wracającego do służby Wallandera i bardzo ciekawa intryga. Szkoda tylko, że wątek pewnego samobójcy ze skarbówki został potraktowany mocno po macoszemu, jakby pod koniec Mankell zapomniał domknąć jego wątek. Powieść zdecydowanie dobra.

[Córka Lavransa]

[Raziel]

Mnie brakowało głównie tego prawdziwego smutasa Kurta narzekającego na to, że w Szwecji coraz gorzej - zamiast tego niestety więcej było mocno mnie nudącej sprawy, mimo mocnego początku i takiego niby akcyjniaka, gdy Kurt zaczyna mieć przechlapane na Łotwie. Najsłabszy znany mi Wallander.