Forum Książki

Uczeń Czarnoksiężnika · Wiek: 36 Dołączył: 01 Lis 2008 Posty: 3862

Mężczyzna obarczony ciężarem niesionego worka, szedł szybkim krokiem, zostawiając za sobą ślady butów, odciśniętych w świeżym śniegu. Co chwila nerwowo spoglądał na zegarek, jakby mając nadzieję, że siłą spojrzenia potrafi spowolnić wskazówki. Ale nie miał takiej mocy… te nie zatrzymały się ani na chwilę, nieubłaganie mknąc naprzód. Teraz wskazywały godzinę szóstą. Spojrzał przed siebie. Mógł już zobaczyć upragniony cel swojej wędrówki: w oddali majaczył budynek miejskiej biblioteki. Był dostatecznie blisko by dawać nadzieję, ale nie na tyle, żeby ta nadzieja mogła zostać spełniona. A więc stało się, przybędzie za późno.
Przyspieszył, acz nie na wiele się to zdało, bo kiedy wreszcie dopadł masywnych drzwi i pchnąwszy je pomknął do góry starymi, skrzypiącymi schodami, było już przynajmniej o dziesięć minut za późno.
Sala zwrotów, jak na złość, mieszcząca się dopiero na trzecim piętrze, była pogrążona w absolutnej ciszy, którą przerwał dopiero stukot butów spóźnionego gościa. Mężczyzna, zdyszany i zarumieniony – może od delikatnego mrozu, a może z nerwów czy zwykłego wysiłku – podszedł do kontuaru za którym - na jego szczęście - jeszcze stała młoda bibliotekarka. Musiał ją wyraźnie zaskoczyć, bowiem na jego widok wymownie spojrzała na zegarek. Dopiero po chwili przyjrzała się mężczyźnie z zaciekawieniem. Z nieukrywanym zaciekawieniem, bowiem czerwone oprawki okularów powoli powędrowały w dół, tak jakby dziewczyna chciała na własne oczy zobaczyć, kto też odważył się przybyć o TEJ porze. Przez moment bawiła się okularami, a potem, przygryzając lekko końcówkę, uśmiechnęła się. Do niego. A może po prostu się uśmiechnęła.
- Pan do mnie? O tej porze?
- Prze… przepraszam – człowiek całkowicie stracił rezon. O ile w ogóle miał jakikolwiek rezon wkraczając do tego pokoju. – Wiem, że jest już po godzinach pracy. Wiem też, że przetrzymałem książki, ale… – przez chwilę szukał czegoś na swoje usprawiedliwienie, lecz równie dobrze, mógłby próbować unieść się w powietrze i sfrunąć z dachu – Przepraszam – powiedział w końcu, opuszczając głowę i wyciągając z worka zwracane pozycje.
Kobieta przez krótką chwilę wpatrywała się w kartę biblioteczną niesubordynowanego użytkownika, odczytując dane swojej nieszczęsnej ofiary.
- Mikołaju – rzekła wreszcie, z przekornym uśmiechem – Nie bądź taki święty… To nawet dobrze, że się spóźniłeś. Nikt nie będzie nam przeszkadzał.
A potem niewinnym ruchem dłoni rozpięła ostatni guzik bluzki. I jeszcze jeden. A później kolejny. Jednocześnie gwałtownie zrzuciła z kontuaru zwrócone książki, które z hałasem rozsypały się po podłodze. Szczególny huk towarzyszył zwłaszcza upadkowi masywnej „Biografii Lovecrafta”, autorstwa Joshiego;)
- Mówiłam, żebyś nie był taki święty – powiedziała, zachęcająco kiwając palcem w kierunku mężczyzny.
Mikołaj przyglądał się z niesłabnącym zdziwieniem, ale ponieważ wcześniej tak haniebnie zawiódł, nie śmiał protestować. I, zgodnie z sugestią tej, która teraz decydowała o jego losie, na pewno nie był święty. Uwierzył, że kara za przetrzymanie książek będzie całkiem przyjemna.
Wielce nawinie. Bowiem właśnie wtedy bibliotekarka wyciągnęła nożyczki, bezlitośnie tnąc jego kartę biblioteczną na dziesiątki maleńkich kawałeczków.
Właśnie tak kończą wszyscy plugawi przytrzymywacze, drogi czytelniku.
Bez względu na porę roku i to, jakie akurat noszą imię.