Forum Książki

[sushi]

Kazuo Ishiguro (カズオ・イシグロ Kazuo Ishiguro, oryg. 石黒一雄 Ishiguro Kazuo, ur. 8 listopada, 1954) brytyjski pisarz japońskiego pochodzenia. Urodził się w Nagasaki w Japonii, ale jego rodzina przeprowadziła się do Anglii w 1960, kiedy miał pięć lat. Obecnie mieszka w Londynie.

W 1986 roku, otrzymał nagrodę Whitbread Award za swoją drugą powieść Malarz świata ułudy (An Artist of the Floating World), a w 1989 roku Nagrodę Bookera za trzecią powieść Okruchy dnia (The Remains of the Day).

Powieść Okruchy dnia w 1993 roku została zekranizowana pod tym samym tytułem. Reżyserem był James Ivory, a Anthony Hopkins zagrał postać kamerdynera Stevensa.

Powieści
Pejzaż w kolorze sepii (A Pale View of Hills, 1982)
Malarz świata ułudy (An Artist of the Floating World, 1986, wyd. polskie - 1991)
Okruchy dnia (The Remains of the Day, 1989, wyd. polskie - 1993 jako U schyłku dnia i ten sam przekład pod obecnym tytułem - 1997)
Niepocieszony (The Unconsoled, 1995, wyd. polskie - 1996)
Kiedy byliśmy sierotami (When We Were Orphans, 2000, wyd. polskie - 2000)
Nie opuszczaj mnie (Never Let Me Go, 2005, wyd. polskie - 2005)


Źródło: Wikipedia


Ostatnio głośno się zrobiło wokół Niego z powodu nowego filmu Nie opuszczaj mnie.
Dla mnie jest on przede wszystkim autorem Okruchów dnia. Chociaż pewnie film jest bardziej znany. Nic dziwnego, duet Thompson/Hopkins zasłużyli na pochwały (i Oscary).

Historia kamerdynera (Stevensa), który u schyłku życia stwierdza, że zmarnował sobie życie. Podążał za swoim panem (Lordem Darlingtonem), było on całym jego światem. Kiedy Lord umiera Stevens dostrzega, że jego życie jest puste i bezcelowe, że wszystkie wzniosłe idee i wartości, które wyznawał nie były jego ideami i watrościami, tylko pustym naśladownictwem.

[Ravena]

Niedawno miałam okazję przeczytać "Nie opuszczaj mnie" - historia zrobiła na mnie duże wrażenie, od książki nie mogłam się oderwać, styl i sposób pisania o bohaterach bardzo przypadły mi do gustu, ale kiedy chciałam stworzyć jakąś recenzję tej książki, nie umiałam sklecić zdania. Nie wiem dlaczego, przecież to nie tak, że powieść mi się nie podobała, czy nie zaintrygowała - minęło parę miesięcy, a wciąż mam ją w myślach, wrażenie całkiem świeże... A jednak nie potrafię powiedzieć, co mi się w niej tak podobało. Wiem, że warto, ale dlaczego? ^^" W każdym razie ejstem pewna, że z pewnością sięgnę po inne książki Ishiguro, choćby po "Okruchy dnia", o których wspomniała Sushi - film widziałam i uważam, że jest niezwykle urzekający.

[sushi]

Cytat:

urzekający

O tak, tak. To słowo najlepiej oddaje klimat filmu i powieści.

Czytałam także Pejzaż w kolorze sepii.
O czym to jest? Hmm... O przyjaźni dwóch kobiet. Jedna to matka, żona, synowa. Druga to... i tu jest problem, bo wydaje się, że pochodzi z wyższych sfer, a mieszka w rozpadającej się chałupce. Pewnego dnia ta druga kobieta znika. Jak kamień w wode. Jest wiele niedopowiedzeń: czy ucieka, czy się przed kimś ukrywa, nie wiadomo.
Bardzo podobało mi się jak ukazany jest stosunek do osób starszych. Akcja dzieje się w Japonii. Bardzo ciekawie wyglądają rozmowy kobiety z ojcem jej męża.

I mimo, że mamy dwie bardzo różne kobiety (przepraszam, że tak to ujmuję, ale naprawde nie pamiętam imion) to łączy je niewymowna samotność.

[Córka Lavransa]

Jestem pod olbrzymim urokiem "Okruchów dnia" w każdej postaci - książkowej, w oryginale i tłumaczeniu, oraz filmowej. Język, którym napisana jest powieść, jest piękny, w pełni zasługuje na miano "literackiego". Ekranizacja w niczym nie ustępuje powieści.
Wszystkie książki Ishiguro mam w audiobookach w oryginale, niestety nie znoszę tej formy książki, dlatego jeszcze do tej pory się z nimi nie zapoznałam. Gdybym w jakiejś bibliotece napotkała którąś z powieści, z pewnością bym po nią sięgnęła, ale jeszcze mi się nie zdarzyło...

[Uczeń Czarnoksiężnika]

[alibaba]

Przeczytałam ostatnio dwie książki Kazuo Ishiguro- "W kolorze sepii" i "Nie opuszczaj mnie". Właśnie po przeczytaniu tej ostatniej rozpoczęłam dyskusję na temat klonowania ludzi.
Dziś byłam w bibliotece i wypożyczyłam "Okruchy dnia".
Teraz, po przeczytaniu postów o tej książce, bez zwłoki za nią się wezmę. A wypożyczyłam dziś ogółem 18 książek. Zacznę od tej własnie.

[Uczeń Czarnoksiężnika]

[alibaba]

Uczniu- czy przeczytałeś posty dot. klonowania?

[Uczeń Czarnoksiężnika]

[alibaba]

Czy ten film ma swój pierwowzór w postaci książki?

[Uczeń Czarnoksiężnika]

[alibaba]

Ok. przeoczyłam tę informację.

[alibaba]

Okruchy dnia” – wspaniała książka. Pełna humoru dyskretnie ukrytego w poważnym monologu kamerdynera. Już na samym początku rozbawił mnie sposób, w jaki kamerdyner kompletował swoją garderobę potrzebną w czasie planowanej podróży. Z jaką powagą traktował swoje ubrania , podarowane przez bogatych gości lorda u którego pracował. Te ubrania miały ponad 30 lat!
No a jego wywód dlaczego tylko Anglik może być dobrym kamerdynerem!
Cała książka to wspaniale przedstawiony obraz kamerdynera, który wykonywanie swoich obowiązków przedkładał ponad wszystko. Nawet śmierć ojca nie była w stanie mu w tym przeszkodzić. Na zarzut, że jest potworem skoro nie przerwał pracy by być przy umierającym, odpowiedział, że ojciec byłby z niego dumny za to, że tak postąpił.
W monologu kamerdynera ukryte są niemal wszystkie aspekty życia tzw. wyższych sfer w Anglii. Kamerdyner uważa, że wszystko to ,co dzieje się w domu jego chlebodawcy jest właściwe, że nawet działania zbliżone do zdrady są usprawiedliwione bo miały szlachetne podłoże.

[Córka Lavransa]

W "Okruchach dnia" ujmują mnie najbardziej trzy momenty:
- pierwszy, kiedy Stevens opowiada o dobrym kamerdynerze;
- drugi, kiedy w pubie podczas wyjazdu nie przyznaje się do pracy u Lorda Darlingtona;
- trzeci, na molo, kiedy zdaje sobie sprawę z faktu, że dzień - jego życie - mija.

A przy okazji - czy zauważyliście w powieści arcyciekawy wywód na temat demokracji...?

[Uczeń Czarnoksiężnika]